[นิทาน] เรื่องที่ 9 ผีอาแปะในคอนโด นวมินทร์ ซอย สุขาภิบาล 1
ผีอาแปะในคอนโด นวมินทร์ ซอย สุขาภิบาล 1 กรุงเทพฯบันทึก: ของนุ้ก ตุลาคม ปี 2548
ช่วงนั้นผู้เล่าบ้าเกมส์ออนไลน์ Ragnarok มาก แล้วคอมพิวเตอร์ที่บ้านเสีย เวลาในเกมส์ที่เติมบัตรไว้มันใกล้หมด รีบโทรศัพท์หาเพื่อน บอกเพื่อนคืนนี้จะไปขอนอนค้าง ตั้งใจจะไปขอใช้คอมพิวเตอร์กับอินเตอร์เน็ตบ้านเพื่อนเล่นเกมส์
คอนโดที่เพื่อนเช่าอยู่ เพื่อนเคยบอกว่าเคยโดนผีในห้องอำ ทั้งที่ในห้องก็มีพระพุทธรูป มีของศักดิ์สิทธิ์อยู่ จะย้ายไปหาอยู่ที่ใหม่ก็ไม่มีเงินมากพอไปจ่ายค่าประกัน เลยทนอยู่ไปให้ครบสัญญาเช่า
ผู้เล่าสนใจคอมพิวเตอร์กับอินเตอร์เน็ตที่ห้องเพื่อนมากกว่า เรื่องผีอำเลยคิดว่าคงไม่มีอะไร
ตอนกลางคืนผู้เล่าก็นั่งเล่นเกมส์ปกติ กะจะเล่นเกมส์ยันเช้า พอถึงเช้าแล้วก็ยังไม่เลิก เล่นเกมส์ต่อจนถึงตอนสาย เพราะบัตรเติมเงินเกมส์ใกล้หมดกลัวเล่นไม่คุ้ม
ตอนใกล้เที่ยงเริ่มชักไม่ไหว ตาลาย วิงเวียน ใจสั่น หายใจติดขัด รู้สึกเลยว่าร่างกายเริ่มไม่ไหว รีบออกจากเกมส์ เดินโซเซไปล้มแผะหมดแรงบนที่นอนเพื่อน เพื่อนเลยมาใช้คอมฯนั่งทำงานต่อแทน
ผู้เล่านอนไปประมาณชั่วโมงกว่า รู้สึกตัวกึ่งหลับกึ่งตื่น รู้สึกตัวหนักเหมือนมีไรมาทับ พอลืมตามอง
เห็นอาแปะแก่ๆ ผมงอกขาวเกือบหัวล้าน ตัวผอมแห้ง ใส่เสื้อสีขาว กางเกงขาก๊วยสีดำ นั่งย่องๆ คู้เข่าบนอก กำลังตาจ้องผู้เล่าเขม็ง
มีความรู้สึกแรกที่แวบเข้ามาในหัว "ทำไมแก่แล้วทำตัวแบบนี้" ตอนนั้นคิดแบบนี้จริงๆ รู้สึกไม่พอใจ ด้วยความที่ยังเป็นวัยรุ่นด้วย ทำให้เลือดร้อนวู่วาม โมโหง่าย
หันมองเห็นเพื่อนนั่งใช้คอมพิวเตอร์ไม่ห่างมากนัก คิดว่าเพื่อนคงไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เรียกไปเพื่อนคงไม่ได้ยิน
ตอนนั้นผู้เล่าถือคติว่า "ถ้าผีโดนตัวเราได้ เราก็โดนตัวผีได้เช่นกัน" จึงเอื้อมมือคว้าแขนอาแปะจับเหวี่ยงกระแทกพื้นข้างที่นอน พออาแปะล้ม ผู้เล่าก็รีบลุก ยกเท้าทั้งเหยียบทั้งกระทืบแกหลายครั้ง
ผีอาแปะแกเอามือป้องกันพัลวัน แกสู้แรงไม่ไหว ความรู้สึกตอนเหยียบแก เหมือนเหยียบสำลีนุ่ม ตัวแกบู่บี๋เหมือนดินน้ำมัน ผีไม่มีกระดูก ไม่มีเลือดไหล เมื่อเห็นว่าควรพอได้แล้ว จึงจับขาแกเขวี้ยงออกนอกคอนโด
(ห้องอยู่ชั้น 3) จากนั้นผู้เล่าจึงเดินกลับเข้าร่างแล้วลืมตามองเพื่อน เพื่อนยังนั่งใช้คอมอยู่ที่เดิม ผู้เล่าจึงหลับตานอนต่อ ตั้งใจว่าหลังตื่นแล้วค่อยเล่าให้เพื่อนฟัง
ตั้งแต่นั้นมาเพื่อนเล่าว่าไม่เคยโดนผีในห้องอำอีกเลย
-----------------
ในสมัยนั้นผู้เล่าเป็นคนใจร้อนมาก วู่ว่าม ทำไรมักใช้อารมณ์ขาดเหตุผล พอเวลาผ่านไป อายุมากขึ้น ความเป็นผู้ใหญ่ก็มากขึ้นตาม หลายครั้งที่รู้สึกสำนึกผิดกับหลายเรื่องในอดีต ที่ทักหุนหันทำอะไรเกินเลย ปัจจุบันจึงทำได้เพียงการกล่าวคำขอโทษกับทุกดวงวิญญาณที่เคยล่วงเกิน
edit @ 26 Nov 2010 14:26:09 by NOOKFUFU2
หน้า:
[1]