[นิทาน] เรื่องที่ 2 พบกายเนื้อครูบาชัยยะวงศาพัฒนา หลังจากมรณภาพ

nooknazha

พบกายเนื้อครูบาชัยยะวงศาพัฒนา หลังจากมรณภาพ

บันทึกโดย : NOOK

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นประมาณปี 2543  หรือ 44 จำไม่ได้แล้ว เป็นงานบุญของวัด
พระธาตุห้าดวง อ.ลี้ จ.ลำปาง


เริ่มแรกมีเพื่อนธรรม 3 คนชวนไปร่วมงานบุญกัน ตอนนั้นก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว อยู่ว่างๆ เงินไม่ค่อยมี เขาก็ไม่ได้เรียกร้องให้ช่วยลงขันหารค่าน้ำมันรถ บอกแค่ว่า ถ้าอยากไปงานบุญด้วยกันก็ฃมา ก็เลยตกลงไปขอไปด้วย ช่วงนี้ดวงตกมาก รู้สึกอยากไปทำบุญ มีอาการแน่นหน้าอกบ่อยๆ เหมือนหัวใจโดนบีบ ถ้าช่วงไหนเป็นมากตัวจะเกร็งจนขยับไม่ได้ หน้าซีดปากซีด หัวใจเต้นแรงและเต้นเร็วมาก จนหายใจไม่ทัน เจ็บหัวใจมากความรู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบกำหัวใจแรงๆ
เคยไปให้หมอที่โรงพยาบาลเอกชนตรวจให้ หมอบอกว่า ร่างกายแข็งแรงดีหัวใจแข็งแรงปกติทุกอย่างไม่ได้เป็นอะไร เพราะปกติเป็นคนชอบเล่นกีฬา

หมอตกใจนิดหน่อยแค่เรื่องหายใจยาวมาก และหายใจเบาเกินไปจนหมอแทบไม่ได้ยินเสียงหายใจ หมอต้องบังคับบอกให้หายใจแรงๆกว่านี้ถึง 3 รอบ ถึงจะ
ได้ยินเสียงเราหายใจชัดขึ้น อันนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับอาการป่วยเพราะเป็นคนชอบทำสมาธิ หายใจยาวถือเป็นเรื่องปกติ หายใจเบาเป็นปกติ

สรุปคืออาการป่วย หมอหาสาเหตุไม่ได้ แนะนำเพียงให้นอนพักผ่อนมากๆ ให้ยามาทานพอเป็นพิธี เลยเข้าใจว่าคงจะเป็นโรคกรรม

วันงานบุญตอนเช้าก็ไม่ได้เป็นอะไรปกติทุกอย่าง ตอนสายพิธีสำคัญๆในวัดห้าดวงไม่มีแล้ว ก็ไปช่วยเขายกโต๊ะใหญ่เก็บเข้าโรงทาน ต้องยกสองคนหัวท้ายเพราะเป็นโต๊ะยาว มีน้ำหนักมาก ยกโต๊ะช่วงแรกๆไม่มีอะไร เดินสบายๆ ถนัดเรื่องใช้กำลังมาก
กว่าใช้สมอง สังเกตเห็นพระสงฆ์แก่องค์หนึ่งเดินเข้ามาในเขตลานพิธี พระสงฆ์องค์นั้นใสแว่นตาดำกลม ดูเท่ไม่หยอก สวมหมวกไหมพรมถัก น่าเลื่อมใส รู้สึก
สะกิดใจ ต้องเป็นพระดีไม่ธรรมดาแน่ๆ ตั้งใจว่ายกโต๊ะตัวนี้ไปเก็บแล้วที่โรงทาน จะรีบเอาเงินมาขอใส่ย่ามท่านให้ได้

ข้างหลังพระแก่มีผู้ชายตัวใหญ่ร่างท้วมผิวขาว เนื้อเต็มสูงมาก เดินตามหลังพระแก่องค์นั้นมาด้วย แต่งชุดผ้าไหมแบบชาวล้านนา มีสไบพาดไหล่ เดินยิ้มให้เรามาแต่ไกล ท่าทางใจดี เข้าใจว่าคงเป็นโยมอุปถากพระสงฆ์แก่องค์นี้  แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ แดดร้อนขนาดนี้ ดูยังไงพระองค์นี้ต้องเป็นครูบาเจ้าฯโด่งดังจากวัดไหนสักที่แน่ๆ แต่ทำไมไม่มีใครรีบวิ่งเอาร่มมากางให้ท่าน ทำไมถึงให้ท่านเดินตากแดด

เราต้องยกโต๊ะเดินไปทางที่ท่านกำลังเดินสวนมาพอดี เราจ้องหน้าท่านแต่ไกล พยายามนึกได้ว่าท่านเป็นพระจากวัดไหน รู้สึกคุ้นมาก แต่ก็นึกไม่ออก พยายามจำหน้าท่านไว้ก่อนค่อยไปเช็คดูทีหลัง

ขณะที่กำลังยกโต๊ะเดิน จู่ๆอาการเจ็บหน้าอกปรากฏ เราเริ่มหูอื้อไม่ได้ยินเสียง ก้าวขาเดินไม่ออก เกิดอาการเกร็งทั้งตัว พี่ผู้ชายที่ยกหัวโต๊ะฝั่งหัวเห็นเราอยู่เดิน เห็นอาการเราแล้วเริ่มเป็นห่วง ถามว่าไหวไหม เราก็ปากแข็งบอก ไหวๆพี่ ฝืนพูดไป
แบบนั้น ความจริงตอนนั้นหายใจไม่ออกแล้ว เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น นิ้วเกร็งจนหงิกเลย พระสงฆ์แก่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เหมือนท่านเดินเร็วขึ้น ท่านเดินตรงมาทางเรา จู่ๆผู้ชายตัวใหญ่ที่เดินตามพระสงฆ์แก่ก็มารีบเดินแซงท่านมาช่วยยกโต๊ะแทนให้  พูดว่า ช่วยครับพร้อมยิ้มให้ แต่ไม่รอให้เราตอบ เขารีบแย่งถือท้ายโต๊ะเลย ยกเดินดุ่มๆตรงไปที่โรงทาน

พอผู้ชายคนนั้นช่วยยกโต๊ะให้แล้ว เราเข่าทรุดนั่งกองกับพื้น หายใจเร็วจนหายใจไม่ทัน มองพระสงฆ์แก่เดินมาใกล้มากขึ้น จนท่านเดินผ่านไป ในระยะห่างกันไม่ถึงเมตร เรามองท่านตลอด เหมือนเห็นภาพสโลว์ท่านเดินผ่านไปช้าๆ พอท่านเดินผ่านไป อาการแน่นหน้าอกค่อยๆทุเลาลง หัวใจค่อยๆเต้นเป็นปกติ นิ้วที่งอหงิกเริ่มคลาย พยายามหันหลังมองตามดูว่าท่านเดินไปทางไหน จะได้รีบกลับไปเอาเงินมาใส่ย่ามให้ได้ ตอนนั้นก็ไม่เห็นท่านแล้ว ฝืนลุกเดินกลับที่พักทั้งแบบนั้น เดินหาท่านทั่วงาน หาเท่าไหรก็ไม่พบ ผู้ชายตัวใหญ่แต่งชุดล้านนาที่เป็นโยมอุปถากคนนั้นก็หายไปเลย เดินหาทั่วงานไม่เจอ ถามเด็กในวัดไม่มีใครพบ

จนงานสำคัญในวัดจบลง เราก็ยังหาไม่เจอ เราเห็นท่านเจ้าอาวาสวัดพระธาตุห้าดวงเดินตรวจงานเก็บของอยู่ เลยไปถามท่าน อยากรู้ว่าครูบาเจ้าหรือพระแก่ที่นิมนต์มาทั้งหมด มีรูปไหนใส่แว่นดำกลมๆเล็กๆบ้าง ที่จริงลักษณะแบบนี้ไม่น่าจะหายาก
เพราะครูบาเจ้าทุกองค์ที่นิมนต์มาไม่มีองค์ไหนใส่แว่นดำ

เจ้าอาวาสถามกลับ บอกรายละเอียดลักษณะทั่วไปของพระแก่องค์นั้น เราก็บอกใช่หมด เป็นพระสงฆ์แก่ น่าจะเป็นครูบาเจ้าฯจากวัดไหน เดินหลังค่อม
หน่อยเพราะอายุท่านมาก เวลาเดินเอามือไขว่หลัง ใส่แว่นดำเท่ๆ รูปร่างผอม ผิวคล้ำ สวมหมวกถักไหมพรม จีวรสีเข้ม คราวนี้เจ้าอาวาสเอารูปให้ดู ถามว่าที่เห็นน่ะองค์นี้ใช่ไหม เราก็ดู บอกว่าใช่แน่นอน มองท่านมาแต่ไกล จนเดิน
สวนกันก็มองตลอด จำติดตาจำได้แม้แต่ท่าทางการเดิน

ท่านเจ้าอาวาสวัดพระธาตุห้าดวงถึงได้เฉลยว่าองค์นี้คือ หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศ์พัฒนา วัดพระบาทห้วยต้ม อ.ลี้ จ.ลำพูน ท่านมรณภาพหลายปีแล้ว ถ้าไม่เชื่อก็ไปกราบท่าน
ที่วัดได้ ศพของท่านไม่เน่าไม่เปื่อยอยู่ในโลงแก้ว

หลังจากกลับมา เล่าเหตุการณ์ให้พ่อฟัง พ่อบอกว่าอาจารย์ที่สอนกรรมฐานให้เรา เคยพาเรามาฝากตัวเป็นลูกศิษย์หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศ์พัฒนา พ่อจำได้แม่นเพราะพ่อก็ไปด้วย ตอน
นั้นเราลืมไปแล้ว มันนานหลายปีตั้งแต่สมัยที่ท่านครูบาเจ้าฯยังมีชีวิตอยู่ แล้วอาจารย์ฆราวาสก็พาตระเวนไปฝากตัวเป็นลูกศิษย์กับพระดีทางเหนือหลายองค์

จนจำเราไม่ได้ว่าเป็นศิษย์องค์ไหนบ้าง เพราะไปกันหลายวัด ไปเป็นหมู่คณะใหญ่ พ่อเล่าอยู่นานเราจนนึกออก รู้สึกสลดใจ ครูบาอาจารย์ท่านไม่เคยลืมศิษย์ มีแต่ศิษย์ลืมครูบาอาจารย์...

สาเหตุที่นำเรื่องนี้มาพิมพ์ลงไว้ เพราะวันก่อน(วันศุกร์ที่ 18 มิถุนายน 2553)ฝันเห็นผู้ชายผิวขาวแต่งตัวแบบล้านนาคนเดิมมาหา จึงทำให้นึกถึงเหตุการณ์นี้ได้อีกครั้ง....

จบบันทึกของนุ้ก
edit @ 26 Nov 2010 13:52:25 by NOOKFUFU2